Jan van der Steenhoven, 21 december 2015
Van John tot André
Zo vlak voor kerst eens niet een “Week” over advocaten en trusted advisors en wat we allemaal voor u willen en kunnen betekenen.
Als late babyboomer ben ik opgegroeid in een tijd vol optimisme. Het doemdenken was nog niet uitgevonden en het rapport van de Club van Rome (dat de eerste vraagtekens plaatste bij de ongebreidelde groei van de industrie en de gevolgen daarvan voor het milieu ) was nog niet uitgebracht.
Een vier voor een proefwerk ( wij noemden dat trouwens nog een “repetitie” , gewoon: herhalen wat je al geacht werd te weten), was geen probleem, de volgende keer een 7,5 halen en alles was weer goed en in die tussentijd doorgaan met sporten, schoolfeestjes en meer feestelijkheden. Om te bellen naar huis vanuit het huis van een vriendje om te zegen dat je laat was voor het avondeten (dat zat er al vroeg in bij mij..) , vroeg je beleefd aan de moeder van het vriendje (die was immers altijd thuis, wat zeker niet een onverdeeld voordeel was..) of je van de telefoon gebruik mocht maken. Die telefoon hing overigens op de gang, zodat de mensen in de woonkamer niet gestoord werden door welk gesprek dan ook.
De provinciestad waar ik opgroeide, was volgens de statistieken jarenlang de tweede stad in criminaliteit na Amsterdam, waar wij niets van merkten ( op een enkele lek gestoken fietsband na voetbal?training na) en wat wij eigenlijk best stoer vonden. Die criminaliteit kon mij gestolen worden en vanaf mijn 15e was er maar een plek waar ik later wilde studeren en dat was Amsterdam.
In de hoop deel uit te maken van een gemeenschap van hippies en vrijdenkende studenten verbleekte ieder spoor van angst om slachtoffer van wat voor criminaliteit dan ook te worden, angst voor je plek in de samenleving of voor de je medemens was onbekend en ondenkbaar.
Of je ooit werk zou krijgen hield ons niet bezig, daar ging je pas over denken als je bijna afgestudeerd was, eerder natuurlijk niet, zinloos! Er was zoveel anders te doen immers.
“Imagine” van John Lennon ging over oorlogen ver weg die moesten stoppen ; “War is over , if you want it..” zong hij ook en zonder een spoor van twijfel over maakbaarheid en haalbaarheid, zongen wij het mee.
John was ver weggezakt in de Top 2000 totdat aanslagen dichtbij de angst van velen voedde en de hoop van vele anderen er voor zorgde dat de verbeelding van vrede voor alle mensen plotseling op nummer 1 kwam. Dat is mooi, nog mooier als we de angst voor de uitdagingen van onze grote wereld en vooral onze kleine wereld inruilen voor hoop en verbeelding.”You may say that I’m a dreamer , but I’m not the only one …”
Onze eigen volkszanger kreeg tienduizenden op de been met “Geef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor te terug…”
Maar hoop alleen is niet genoeg, immers zei Churchill al: “I can promise you nothing but blood , sweat and tears.”
Je kon veel van Hazes zeggen maar hij kende tenminste zijn klassiekers J.
We moeten dus aan de bak met zijn allen, maar mogen ook ( even) kerst vieren, geniet daar ook van!