Jan van der Steenhoven, 12 december 2017
Wát maakt je advocaat?
Een paar weken terug ging ik naar R. met de trein en stapte uit tegenover de Hallen. Ik kende de oude Hallen van Parijs nog voordat ze gesloopt werden om plaats te maken voor het grootse Centre Pompidou en het “Forum des Halles”. Dat riep gevoelens van nostalgie op, zodat ik thuis zei dat ik benieuwd was naar de hallen in R. Dat ik die in A. ook zo’n aanwinst voor A. vond, ontlokte mijn “être-aimée” ( uit R.) de sneer dat “de hallen in A. toch niet konden tippen aan die in R.”, hoewel ze die in R. nog nooit aanschouwd had. Maar ja, de liefde hield haar ook al ruim 19 jaar in A., dus ik dacht er goed te doen even niet spitsvondig te zijn…
De Hallen in R. vielen niet tegen. Dat ik daar weer drie vrienden van mijn middelbare school trof beïnvloedde mijn beeld van de Hallen in R. beslist positief. Wij hadden afgesproken in een Italiaans restaurant, dat de recepten van Jamie O. voerde. Italiaanse gerechten met een Engelse “touch” is altijd even wennen, maar oude herinneringen, een paar glazen Soave en een leuke Italiaanse serveerster (hoewel vriend en Italië-kenner H. haar als Roemeens bestempelde) dempten de latente kritiek in sterke mate. Het duurde niet lang of we maakten dezelfde grappen als lang geleden. Gelukkig heeft niemand van ons ooit het onzalige idee opgevat om de redactie van “De Reunie” in te seinen, zodat wij nog in gelukzalige anonimiteit in een restaurant herinneringen kunnen ophalen. Bij ons ook geen “Mooiste Meisje van de Klas” .Ongetwijfeld onderscheidden wij ons daarin niet van de meeste gymnasia van gereformeerde signatuur in die tijd….
Hoewel... Tot de 4e klas (daarna zocht zij haar heil op de MMS of HAVO) kon ik een paar jaar lang dromerig kijken naar de blonde lokken van Rini S... Rini was een jaar ouder en ik stotterde nog behoorlijk, dus ik had niet de illusie haar op een kuise klassenavond het hof te kunnen maken. Dat ik haar sluiks gadesloeg was haar zeker niet ontgaan. Opstellen en gedichten maken ging haar niet makkelijk af, hoewel haar blonde lokken bij het nakijken ook leraar T. (die nooit schroomde om zijn afkeur van mij met zijn hand met zegelring te laten voelen) doorgaans een heel of half punt milder stemde. Desondanks bleef het cijfer vaak op een 4 of 5 steken en Rini moest toch hogerop, dus wist zij mij op miraculeuze wijze te bewegen een gedicht te laten schrijven, dat zij overschreef (mijn gruwelijke handschrift was toen al berucht) en ondertekende. Ook ik leverde een eigen gedichtje in.
Kennelijk had ik in Rini’s gedicht zoveel overtuiging gelegd, dat zij zonder moeite T. (die de herkomst niet betwijfelde) overtuigde en een mooie 8,5 scoorde. Mijn onder eigen naam geschreven werkje kreeg van T. een magere 7.
Die 8,5 die ik voor Rini “haalde” gaf mij veel voldoening en niet alleen door de dankbare glimlach onder de blonde lokken. Genoegen scheppen in resultaat halen voor een ander zat er kennelijk vroeg in. Dát maakt je advocaat.